Jak z leniwej buły stałam się trochę mniej leniwą bułą. Poradnik-bezradnik.

Zaczęło się od apokalipsy zombie. Nie, zaczęło się od mojej mamy. I trochę od Chodakowskiej.

Tak naprawdę zaczęło się od starszej pani.

Byłam grubiutkim dzieckiem, które przepadało za cichymi zabawami jak lalki, klocki czy czytanie książek, a nie lubiło chowanego, berka ani piłki. Odkąd pamiętam, lekcje wychowania fizycznego przyprawiały mnie o nerwowy ból brzucha już kilka dni przed i nie zmieniło się to przez ponad dziesięć lat edukacji, kiedy z pulchnego malucha wyrosłam na normalną nastolatkę, a w końcu na szczupłą studentkę.

Ruch, a właściwie jego przymus, mój brak kondycji i koordynacji ruchowej sprawiały, że dwa razy po czterdzieści pięć minut biegania pod siatką stawało się dla mnie nieopisaną gehenną. Nie mam wyczucia rytmu, nie umiem łapać piłki ani zrobić mostka, słowem – jestem totalnym antytalentem ruchowym. I jakoś z tym żyję ;) Szybko bowiem nauczyłam się unikać ruchu. Żadnego wyjścia na rower czy rolki z koleżankami. Na trolejbus nie podbiegnę, bo za chwilę przyjedzie przecież następny. Uczyniłam z tego bez mała mój znak rozpoznawczy, a poniższe słowa stały się moją dewizą:

źródło: 9gag.com

W liceum poszłam kiedyś z koleżanką na spożywcze zakupy. Obie wyszłyśmy z pełnymi jedzenia plecakami i zorientowałyśmy się, że przed nami (zdążając w tym samym kierunku) idzie starsza pani - jedna z tych niskich i kruchych, wyglądających jakby miał je przewrócić silniejszy podmuch wiatru. W każdej ręce miała po trzy wyglądające na ciężkie siaty, więc od razu stwierdziłyśmy, że pomożemy jej dotaszczyć te zakupy do celu. Jakież było nasze zdziwienie, gdy każda z nas wzięła od przemiłej staruszki po dwie reklamówki i... okazało się, że ledwo możemy oderwać je od ziemi o_O Serio, ja wiem jak to brzmi, ale dwie wyrośnięte piętnastolatki ledwo dźwignęły jedną trzecią bagażu, który ta pani niosła sama.

Podczas rozmowy okazało się, że pani Danuta była przed emeryturą wuefistką. Całe życie uprawiała sporty i wówczas (w wieku jakichś sześćdziesięciu paru lat) dalej potrafiła położyć się na brzuchu i łapiąc za kostki zrobić tzw. kołyskę. Szczęki nam opadły. O pani Danucie rozmawiałyśmy jeszcze długo później, wcinając dorodne jabłka, którymi nas obdarowała w podzięce za „dobry uczynek”.

To było jakieś sześć lat temu, kiedy byłam zdecydowanie zbyt niedojrzała, by mój ośli upór dotyczący choćby szczątkowej aktywności fizycznej zmalał. Pierwsza rysa na tej górze lodowej pojawiła się wraz z erą płyt z ćwiczeniami Ewy Chodakowskiej. Nie dlatego, że zostałam jej psychofanką, lecz dlatego, że poznałam dzięki temu szumowi określenie skinny fat... i pomyślałam, że to o mnie. Nie w stu procentach (bo w przeciwieństwie do klasycznych „chudych grubasów” odżywiam się zupełnie nieźle), ale niepokojąco blisko: kompletnie się nie ruszam, jestem „szczupła”, ale wszystkie problematyczne partie ciała są bezkształtne i pozbawione jędrności.

To odkrycie pokierowało moje myśli na przypadek moich rodziców oraz zdecydowanej większości rodziców moich rówieśniczek: krągłych pań około czterdziestki i brzuchatych tatusiów, którzy na ślubnych zdjęciach mogą swoje BMI pokazać na palcach u rąk ;) To są bardzo często osoby, które dzięki młodemu metabolizmowi „jadły co chciały” i wyglądały dobrze, lecz gdy przemiana materii zwolniła (co jest nieuniknione!) - złe nawyki okazały się zbyt mocno zakorzenione, by je wyplenić. Nie chciałam takiego losu. Dlatego jakieś dwa lata temu podjęłam heroiczną próbę ćwiczenia z jakąś płytą przez całe wakacje, lecz zniechęcona kompletnym brakiem obiecywanych endorfin (oraz jakichkolwiek innych efektów) wraz z nadejściem roku akademickiego porzuciłam ten szlachetny zamysł.

W końcu wiosną tego roku wzięłam się za nadrabianie zaległych odcinków serialu „The Walking Dead”. To taka zupełnie przyzwoita (acz już od paru sezonów nieurywająca dupy) seria o ludziach próbujących przeżyć apokalipsę zombie. I po prostu oglądając odcinek, w którym zupełnie obojętna mi postać zginęła pożarta przez żywe trupy – poczułam, że coś się we mnie zmieniło. Pomyślałam, że bieganie jest jednym z podstawowych narzędzi, które pozwoliło człowiekowi przeżyć jako gatunkowi. Że obecnie dyszę przez trzy przystanki po tym, jak przebiegłam sto metrów na tramwaj. Że nie umiałabym uciec bandzie dresów, o hordzie zombiaków nie wspominając.

I tym razem postanowiłam zmienić coś na dobre. Na stronie treningbiegacza.pl znalazłam długi, ale bezpieczny plan nabycia umiejętności przebiegnięcia czterdziestu minut bez odpoczynku – czegoś, czego nie umiałam zrobić nigdy, nawet w jakimś hipotetycznym punkcie najlepszej kondycji fizycznej (którego nie było, a dodatkowo od czterech lat nie miałam nawet wuefu).

Przez całe wakacje średnio co drugi dzień wychodziłam najpierw na marsze, potem marszobiegi, w końcu na coraz dłuższe biegi poprzedzone marszo-rozgrzewką. Co miesiąc sprawiałam sobie z tej okazji coś miłego :) A po trzech miesiącach ukoronowałam to zdobyciem mojego pierwszego medalu za udział w jednym z organizowanych w Polsce biegów na 5,5 km. I sama dalej nie do końca w to wierzę ;)

Wraz z początkiem października wykupiłam także karnet do klubu fitness i w tej chwili raz w tygodniu chodzę na zumbę, raz biegam swoje czterdzieści minut (póki co – na świeżym powietrzu, na bieżni wokół boiska) i raz idę na wybrany, pasujący mi akurat terminem trening: brzucha, pośladków lub dodatkową zumbę. Robię to źle, bo skoordynowania, gracji i gibkości dalej nie mam za grosz. Ale... czuję się z tym bardzo, bardzo dobrze. Samo bieganie zaczęło mi sprawiać przyjemność jakoś w połowie trzeciego miesiąca, w tej chwili naprawdę czekam na te wyjścia – bo nie mam wystarczająco dużo czasu, by robić to kiedy mi się zachce...

Wszyscy moi znajomi są w ciężkim szoku. Każdy z nich wypomina mi teraz moją dewizę wyjętą z jakiegoś dennego filmu dla nastolatków i pyta: co się stało? A ja nie potrafię odpowiedzieć, bo wiem przecież, że to nie rozszarpywany przez krwiożercze mózgojady aktor odpowiada za tę przemianę. Wydaje mi się po prostu, że była to decyzja, do której musiałam dojrzeć. Poukładać sobie w głowie priorytety, pomyśleć długofalowo o swoim zdrowiu i kondycji w późniejszych dekadach życia i po prostu dodać wreszcie dwa do dwóch. Cieszę się, że wreszcie to zrobiłam :)

I cieszę się też, że podczas gdy wielu z Was w sobotni poranek wylegiwało się w łóżeczku, ja odmrażałam sobie kuper na brzeźnieńskiej plaży. Szósta edycja imprezy Gdańsk Biega okazała się dla mnie totalną masakrą, ale tym bardziej jestem dumna, że JAKOŚ dałam radę. W czym rzecz? Otóż pierwsze 1100 metrów trasy było po plaży. Wiem co myślicie: o kurde, po piasku źle się biega. Błąd. Biega się tra-gicz-nie! Było dziesięć razy gorzej niż w moich najczarniejszych scenariuszach, naprawdę. Myślałam, że wyzionę ducha albo w najlepszym wypadku zaryję nosem w piach. Jednak gdy byłam na skraju wyczerpania moja wspaniała przyjaciółka zmotywowała mnie do walki przez swój przykład i w końcu do mety dotarłyśmy razem :) Było warto. Tak bardzo :)

I teraz... czemu właściwie ma służyć ten wpis? Jestem najlepszym przykładem tego, że jeśli nie jest się jeszcze gotowym, to do głowy może kłaść rodzina, partner, przyjaciele, media, a i tak będzie się obstawało przy swoim. U mnie zadziałało kilka mocniejszych uderzeń: pani Danuta, skinny fat, moja mama i zombie. Może mój tekst będzie dla Ciebie jednym z nich?