Loxon, płyn na skórę głowy – panaceum czy pic na wodę?

Myślę, że każda osoba którą dotknie problem nasilonego wypadania włosów prędzej czy później natknie się na forumowiczki i blogerki nawzajem polecające sobie i odradzające lek o nazwie Loxon w wariancie 2% lub 5%. Wokół niego z jednej strony krążą nieuzasadnione moim zdaniem obawy („sięgnięcie po lek na łysienie androgenowe to dla mnie ostateczność”) albo superlatywy („uporczywe wypadanie? Nic innego, tylko Loxon!”). Chciałabym obiektywnie rozprawić się zarówno z jednym, jak i z drugim, a ponadto dodać parę subiektywnych słów na podstawie moich własnych doświadczeń z prawie czteromiesięcznego stosowania tego leku.

Choć wpis ten może kojarzyć się z typową recenzją, chciałabym aby jasne było, że Loxon jest LEKIEM i jako taki nie powinien być stosowany samowolnie ani w inny sposób nadużywany. To nie jest recenzja drogeryjnej wcierki, tylko tekst popularnonaukowy napisany przez amatora i nie może być on traktowany jako substytut porady lekarskiej.

Zacznę od rzeczy najważniejszej czyli krótkiego omówienia składu Loxonu. Substancją czynną tego leku jest minoksydyl. Pod tą szumnie brzmiącą nazwą kryje się substancja rozszerzająca naczynia krwionośnie (na marginesie – stosowana czasem w terapii nadciśnienia tętniczego, gdzie do jej działań niepożądanych należy nadmierny porost włosów). Rozszerzenie naczyń krwionośnych powoduje lepsze ukrwienie skóry głowy, a zatem lepsze ukrwienie cebulek włosowych co umożliwia im optymalne warunki do pracy. I to tyle...

… właśnie tak. Mechanizmem działania Loxonu jest dokładnie to, co włosomaniaczki i tak próbują osiągnąć na inne sposoby: masując skórę głowy, stosując wcierki z alkoholem czy oleje z papryką albo innymi ziołami... Loxon robi to samo: tylko tyle i aż tyle.

Oczywiście poza pewnym stężeniem minoksydylu we wcierce znajdziemy inne substancje, w tym nawilżający glikol propylenowy czy alkohol stanowiący promotor przechodzenia substancji czynnych do głębszych warstw naskórka (oraz potencjalny wysuszacz skalpu). Tym niemniej zasadniczy sposób działania leku zależy od nich w nikłym stopniu.

Na podstawie powyższego można wywnioskować dwie rzeczy:

1. Są stany (najczęściej różne choroby, niedobory dietetyczne itp.) w których poprawa ukrwienia skóry głowy to za mało by im zaradzić, więc nie ma co spodziewać się cudów po Loxonie. Może on oczywiście na różne pośrednie sposoby pomóc, ale bez leczenia pierwotnego powodu wypadania efekty mogą być raczej mierne.

2. Pomimo najbardziej typowych wskazań do stosowania (łysienie androgenowe) NIE jest to lek wpływający na gospodarkę hormonalną i dlatego jeśli lekarz uzna za stosowne przepisanie nam go, nie musimy mieć obaw, bo jakąkolwiek terapię wypadania podejmiemy – ukrwienie skalpu może nam tylko pomóc.

Reasumując część dotyczącą krążących wokół Loxonu mitów pozwolę sobie jeszcze co nieco podsumować:

- wybrane informacje z ulotki: wskazania: łysienie androgenowe; efekty: odwrócenie lub zahamowanie miniaturyzacji mieszków włosowych, pobudzenie do namnażania się komórek mieszków w fazie wzrostu; powinny dać się zaobserwować w drugim miesiącu stosowania, a maksymalne cechy - po roku.

- gdzie jeszcze może pomóc: wypadanie na tle nerwowym, wypadanie związane w typowym sezonem roku;

- gdzie może pełnić ewentualną rolę wspomagającą: wypadanie telogenowe, wypadanie spowodowane chorobami (niedoczynność tarczycy, anemia i wiele innych).

Rozwinę jeszcze co rozumiem przez „rolę wspomagającą” Loxonu. Wyobraźmy sobie bladą i zmęczoną osobę, której włosy lecą garściami i która wybrała się z tego powodu do lekarza. Ten zapisuje jej Loxon, a ponadto zleca różne badania. Okazuje się, że pacjentka cierpi na niedobór żelaza i anemię, więc przy następnej wizycie dostaje receptę na żelazo. Zdyscyplinowana osoba zaczyna przyjmować żelazo, lecz zanim „odbuduje” nim swoje rezerwy, włosy będą jej dalej wypadać – może to potrwać kilka tygodni, więc pomyślcie ile razy w tym czasie nasza pacjentka będzie czesać się albo myć włosy zostawiając całe ich kłęby. W tej sytuacji minoksydyl może uratować część włosów, które normalnie by wypadły, a tak „zostaną na głowie” do momentu w którym kuracja żelazem przywróci prawidłowe warunki do ich wzrostu. Widzimy: gdyby nie leczenie anemii żelazem, Loxon by nic nie dał. Ale włączony podczas wypadania mógł pomóc w uratowaniu choć części włosów.

Mogłoby się więc wydawać, że Loxon to złoty środek na wszystko – bo w sumie niezależnie od tego dlaczego lecą nam włosy, może w mniejszym lub większym stopniu coś zdziałać! Cóż, pozwolę sobie teraz przejść do mojej prywatnej opinii o tym leku.

Słowem wstępu, moje Wypadanie Włosów (przez wielkie „W”, bo to naprawdę była dla mnie katastrofa) zaczęło się w maju. Zanim trafiłam do lekarza w sierpniu minęło tyle czasu, bo obwiniałam o to stresy, szampony, wcierki, ba! nawet biedny grzebień podejrzewałam o niedomycie. Tak naprawdę miałam wtedy duży i ciągle pogłębiający się niedobór żelaza, ale tego nikt nie podejrzewał. Dermatolog zdiagnozował wypadanie spowodowane stresem, zapisał mi Loxon 5%, witaminy i pieruńsko drogi szampon. Loxon stosowałam codziennie wieczorem zawsze w połączeniu z króciutkim masażem.

I dokładnie tak jak Wam wyżej napisałam, u mnie – osoby z dietetycznym niedoborem – efekty były minimalne. To znaczy jeśli chodzi o wypadanie... bo jeśli chodzi o babyhair, to Loxon spowodował ich u mnie istny busz! Zawsze miałam intensywną wymianę włosów (sporo mi ich wypada, ale równie wiele rośnie i to szybko), ale w tej chwili dorobiłam się właściwie zupełnie nieplanowanej grzywki bejbików.

Także moja przyjaciółka, którą autentycznie zatkało na widok mojego przerzedzonego o jedną trzecią warkocza powiedziała mi ostatnio, że okej – w porównaniu z tym co miałam, z włosów zostały mi piórka... Ale prześwitów (tak zwykle widocznych przy ciemnych włosach!) to ja zdecydowanie nie mam i ona jest pod dużym wrażeniem.

Wydaje mi się też, że bazowy przyrost włosa też mi na Loxonie wzrósł, ale tego nie mogę być pewna, bo w ostatnim czasie zupełnie zaniedbałam mierzenie włosów. Śledzenie postępów w ich wzroście przestało mi sprawiać radość podczas całych miesięcy zamartwiania się ich wypadaniem.

Tyle mogę powiedzieć o działaniu Loxonu. Na koniec garść bardziej technicznych szczegółów:

opakowanie Loxonu 5% ma 60 ml i kosztuje ok. 40 zł. Lek zamknięty jest w wytrzymałej plastikowej butelce z aplikatorem rozpylającym produkt dość precyzyjnie. Loxon jest mocno alkoholowy - to ku przestrodze wrażliwszych skalpów. Po aplikacji należy dokładnie umyć ręce. W samej kuracji ważna jest dyscyplina, bo tylko regularne i długie stosowanie ma szansę przynieść efekty.

Jak widzicie, wpis ten nie ma najmniejszych zamiarów odpowiedzieć Wam na pytanie czy Loxon jest dobrym lekiem, czy warto po niego sięgać, a jeśli tak to kiedy czy po jakie stężenie... Te pytania zadajcie swojemu lekarzowi. Mam nadzieję, że dzięki temu wpisowi będzie wokół Loxonu mniej mitów – zarówno tych przydających, jak i ujmujących mu blasku ;)

Macie swoje doświadczenia z tym lekiem? Przeszłyście kiedyś okres wzmożonego wypadania włosów? Czym się wtedy ratowałyście, jak potoczyła się wówczas Wasza włosowa historia?

Czekam na Wasze odpowiedzi w komentarzach,

A.