Jemy sezonowo: mujaddara. Rozgrzewający hit tej zimy :)

Mujaddara, soczewica i oryginalny izraelski gragger, bo święto Purim już za pasem!

Dziś przychodzę do Was z przepisem. Przepisem nie byle jakim, bo mowa o daniu, które w ciągu ostatnich paru miesięcy uratowało mi tyłek. Kilka składników, nie za wiele roboty, a efektem jest ogromny sagan pełen pysznego, rozgrzewającego jedzenia idealnego na zimową porę.

Mujaddara (znana też jako  majadra, mejadra, moujadara, mudardara czy megadarra, wymawiamy mudżadra) to danie kuchni libańskiej, które poznałam w Izraelu. Przepis wygrzebał mój chłopak na izraelskim blogu kulinarnym – oryginalny post znajdziecie tutaj (klik!).

W tym daniu zawiera się odbicie wszystkich najważniejszych okoliczności, które sprawiły, że kuchnia izraelska (niekoniecznie żydowska!) jest jedyna w swoim rodzaju. Oczywiście, dania żydowskie odcisnęły na niej swoje piętno, co widać po cechach wspólnych większości popularnych izraelskich dań, które z zasady:

• nie zawierają wieprzowiny,
• nie łączą nabiału z mięsem,
• wymagają lub zyskują na długim gotowaniu na małym ogniu.

Ta ostatnia cecha wynika z tego, że w Szabat osoby szczególnie poważnie podchodzące do religii nie powinny wykonywać żadnej pracy – a za tę uznaje się także gotowanie, ba! nawet włączenie światła :) To zupełnie inna interpretacja Pisma niż nasze chrześcijańskie powstrzymywanie się od prac niekoniecznych w niedzielę. Podejście to doprowadziło do upowszechnienia takich przepisów, które wymagają lub dobrze znoszą długie siedzenie na małym gazie kuchenki czy w piekarniku. Hitem jest tutaj jachnun (dżachnun), czyli typ wypieku z ciasta podobnego do francuskiego, które zostawia się w piekarniku na 90-100 stopniach Celsjusza na całą noc. Do brytfanny można dorzucić kilka surowych jajek, które po tych kilku godzinach będą ugotowane na twardo, a ich białko – brązowawe. Nie jest to dokładnie to samo, co słynne izraelskie huevos haminados, ale bardzo blisko tego :)

Inną ważną (a dla dzisiejszego wpisu wręcz kluczową) kwestią jest tutaj niesamowita mieszanka kulturowa, jaką stanowią mieszkańcy Izraela. Po odrodzeniu tego państwa nieco ponad 50 lat temu, Żydzi z całego świata zjechali się do Ziemi Świętej przynosząc ze sobą między innymi wpływy kultur, w których dotąd mieszkali. W kuchnię izraelską wkomponowały się dania irańskie, libańskie, syryjskie i wiele, wiele innych. Tym sposobem prezentowana dziś przeze mnie mujaddara oryginalnie wywodzi się z Libanu, ale jest też daniem kuchni izraelskiej :)

Najbardziej podstawowy przepis na mujaddarę to ryż, soczewica i karmelizowana cebula. O tym, jak osiągnąć ten efekt i cały przepis znajdziecie na blogu Chilli, czosnek i oliwa (klik!), a u mnie pomysł na wersję „na bogatości” ;)

Składniki:

• 3 szklanki brązowego ryżu
• szklanka zielonej soczewicy
• 1 kilogram piersi z kurczaka
• 2 duże cebule
• 3 marchewki
• 1 litr wody
• 1 łyżeczka kurkumy
• ¼ szklanki oleju rzepakowego
• sól do smaku

Mujaddara z kurczakiem i marchewką

1. Soczewicę należy zalać wodą na co najmniej pięć godzin – ja robię to na noc.

2. Pokroić kurczaka w kosteczkę, cebulę w piórka, marchew zetrzeć na tarce na dużych oczkach.

3. W dużym garnku z grubym dnem rozgrzać olej i wrzucić cebulę. Na bardzo małym ogniu smażyć pod przykryciem ok. 20 minut co jakiś czas mieszając. Potem zdjąć pokrywkę i smażyć dalej, aż zrobi się w kolorze taka karmelowo-złocista. U mnie to zwykle około 20-25 minut.

4. W międzyczasie po odpowiednim czasie namaczania odsączyć soczewicę, wrzucić do garnka i zalać wodą nieco ponad jej poziom. Zagotować i na małym gazie pod przykryciem gotować jeszcze 15-20 minut. Po tym czasie wodę od soczewicy odlać do naczynia, jeśli wyszło mniej niż pół litra to jeszcze rozcieńczyć do tej objętości i zachować na później.

5. Do skarmelizowanej cebuli dorzucić kurczaka, podsmażyć chwilę do białości.

6. Wsypać ryż i przez trzy minuty smażyć mieszając.

7. Dodać soczewicę i marchewki, wymieszać.

8. Wlać litr wody oraz pół litra wody po gotowaniu soczewicy, dodać kurkumę i posolić wedle uznania (u mnie jedna łyżka stołowa), wymieszać i zagotować.

9. Przykryć garnek i na najmniejszym gazie przez 20 minut lub do miękkości ryżu. Po zakończeniu gotowania zgasić kuchenkę i nie zdejmować pokrywki z garnka jeszcze przez kwadrans. Potem mujaddara jest gotowa do podania. Be’teavon, smacznego!

W przepisie dokonałam kilku zmian – oryginalnie było w nim tylko pół kilo piersi, a ponadto ryż jaśminowy i czarna soczewica, której chyba nie widuję w naszych sklepach. Tymczasem zieloną można dostać nawet w Biedronce ;) No a z brązowym ryżem wszystko jest zdrowsze, innego już praktycznie nie kupuję.

Zmierzch w Jerozolimie

Co jest takiego fajnego w tym daniu?

Przede wszystkim, dla mnie jest to receptura na OSIEM solidnych porcji obiadowych. Na składniki zrzucam się z przyjaciółką, u której mieszkam, a potem każda z nas ma robienie obiadu z głowy na cztery dni. Czasem jedną-dwie porcje mrożę na czarną godzinę, a czasem (np. gdy mam więcej pracy na uczelni lub poza) korzystam ze świętego spokoju jaki dają mi porcje na cały tydzień – piątek to u mnie dzień bezmięsny, więc się nie liczy ;) Tak więc jest to dla mnie przepis naprawdę ratujący tyłek.

Ta mujaddara nie wygląda może zbyt spektakularnie, ale jest przepyszna i pożywna. Według Fitatu jedna ósma z podanych w przepisie proporcji ma około 518 kcal, z czego 31 g białka, 17 g tłuszczy i 66 g węglowodanów – głównie złożonych w postaci brązowego ryżu :) Dobrze smakuje na zimno (pakuję ją w pudełko na zajęcia), jeszcze lepiej po podgrzaniu, syci na długo. Nie wymaga właściwie żadnych niesamowitych składników, ba! założę się, że połowa z Was ma wszystkie ingrediencje w domu już teraz ;) A z kolei w zimie dobrze sprawdziło się to, że nie wymaga kupowania jakichś tekturowych warzyw z importu czy szklarni tylko nasze polskie marchewki :) 

Polecam serdecznie, a jeśli ją zrobicie – dajcie znać jak wrażenia! :)

A jeśli jeszcze nie wypełniałyście mojej ankiety (klik!)... to poświęćcie mi tych parę minut i dajcie znać co myślicie na ten ważny, trudny temat. Dziękuję <3