Przeciwzmarszczkowy, przeciwstarzeniowy, a może anti-aging? Moja pielęgnacja i styl życia. Czemu dbasz o swoją skórę?

Słowo „przeciwzmarszczkowy” widnieje na co drugim słoiczku z kremem w drogerii, bombardują nim nas reklamy w prasie i telewizji. Tymczasem pamiętam, że ja z określeniem „przeciwstarzeniowy” po raz pierwszy zetknęłam się na {blogu Ziemoliny} i to dopiero kilka lat temu. Trafiłam do niej mając już dosyć dużego kręćka na punkcie zadbanej cery i przemyślanej pielęgnacji, ale tkwiłam wówczas w dużym błędzie. Wydawało mi się wtedy, że jeśli będę dobrze dbać o skórę i cieszyć się jej zdrowiem, to bardzo opóźnię procesy jej starzenia – a ta wizja wydawała mi się bardzo kusząca od zawsze, o czym za chwilę ;)

Oczywiście nie jest tak, że założenie to jest całkowicie błędne: dobrze dobrana pielęgnacja z całą pewnością służy cerze lepiej niż ta szkodliwa lub jej kompletny brak i wierzcie mi, za kilka dekad będzie to bardzo dokładnie widoczne. Ale czy takie dbanie o status quo wykorzystuje maksimum przeciwstarzeniowego potencjału, jaki jest dostępny w zasięgu ręki za pomocą kosmetyków, półproduktów i zabiegów? Bynajmniej.

I nie zrozumcie mnie źle: dbanie o stan naszej skóry tylko na krótką metę i pełna zgoda na naturalnie postępujące w niej procesy starzenia też jest okej!  Myślę, że zgodzicie się ze mną, że każda z nas ma prawo starzeć się po swojemu. Niektóre z nas będą nosić zadbane, lśniące srebrem włosy, a inne z nas będą wolały zafarbować je na własny albo  kompletnie nowy kolor. Niektóre z nas będą aktywne zawodowo niczym Alla Levushkina (89-letnia Rosjanka, która na oddziale chirurgii w Riazaniu operuje średnio cztery razy w tygodniu mimo swojego zaawansowanego wieku), a inne przejdą na wcześniejsze emerytury i zrealizują marzenia o podróżach czy pasjach, niczym niezmiennie zachwycająca mnie Paddy z brytyjskiego Mam Talent:

Woody Allen napisał w swojej autobiografii: „Jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz mu o twoich planach na przyszłość.” Więc mając pełną świadomość tego, że pewnie niewiele z tego zależeć będzie ode mnie, deklaruję Wam otwarcie jakie jest moje podejście: w takim stopniu w jakim to rozsądnie możliwe, chciałabym opóźnić moje starzenie się.

A zaczęło się tak...

Szczegóły zatarły się w mojej pamięci, ale wiem dokładnie w jakich okolicznościach pomyślałam o tym po raz pierwszy. Od wczesnego dzieciństwa namiętnie podbierałam mojej mamie każdy egzemplarz kolorowej prasy „kobiecej” jaki tylko się u nas pojawił. W drugiej połowie lat ’00 w „Poradniku Domowym” ukazywały się fantastyczne felietony Krystyny Jandy w formie rozmów z rezolutnymi dziećmi: jej synami i wnuczką. W jednej z rozmów Janda jest sfrustrowana tym, że syn Jędrek nie ma (typowo dorosłej, moim zdaniem ;D) tendencji do ciągłego zamartwiania się wszystkim wokół, a zapytany o czym myśli podczas spaceru odpowiada bodajże: o niczym. Tak sobie patrzę jak mi się buty zginają.

Oczywiście mamom takie rzeczy nie mieszczą się w głowie, więc syn ze spokojem tłumaczy jej słowami, które dźwięczą mi w głowie do dziś i które parafrazuję poniżej:

Mam teraz piętnaście lat. Jak minie drugie tyle, będę miał trzydzieści. Jak będę miał trzydziestkę, to będę dopiero w połowie do sześćdziesiątki.  A do tego czasu medycyna pewnie pójdzie do przodu na tyle, że sześćdziesiąt lat będzie dla mnie tylko półmetkiem do stu dwudziestu.

… więc czasu na zamartwianie się jest jeszcze sporo. Ale nie tylko na to! Z jakiegoś powodu myśl ta padła na podatny grunt jakim był mój piętnastoletni mózg i odkąd pamiętam, te słowa przypominają mi ile jeszcze potencjalnych lat życia przede mną. Motywują do zrobienia wszystkiego, by spędzić je w jak najlepszym zdrowiu i kondycji. By móc się nimi prawdziwie cieszyć, wycisnąć je jak cytrynkę. W internecie często widzę heheszki z jeżdżących na wycieczki do Polski niemieckich emerytów, ale kurczę – mi wydaje się to o tyle przyjemniejsze i godne pozazdroszczenia niż lansowany obecnie sposób spędzania czasu typu Netflix and chill :)

A zatem mając prezentujące się w ten sposób >>plany<< na starość, nie zdziwię chyba nikogo faktem, że chcę by moja cera starzała się równie wolno jak moje ciało i umysł. Czemu mam spędzać dwie trzecie życia wyglądając jak osoba starsza, skoro zamierzam zrobić wiele by czuć się i żyć jak osoba młoda?

I żeby było jasne: wiem, że może mi nie wyjść. Może zanieczyszczone środowisko i jedzenie o jakości nieporównywalnej z tą dawną sprawią, że i tak pomarszczę się w przyszły piątek. Może ciężko zachoruję, może umrę przedwcześnie, może… może… może… Jasne, liczę się z tym. I nie będę rwać włosów z głowy, jeśli moje plany wezmą w łeb i zostanę robiącą na drutach babcią w bujanym fotelu, bo to też ma swój urok. Ba! może nawet mi się odmieni i sama dojdę do wniosku, że po latach pracy nad sobą i zmagań z systemem będę chciała tylko świętego spokoju z kotem na kolanach i psem u nóg.

Ale obecnie skupiam się na tym, by na starość żyć pełnią życia. Chcę dbać o sprawność fizyczną i umysłową, o moje zdrowie i o mój wygląd. O tym ostatnim jest ten blog i jeśli podzielacie moje poglądy to wiecie, że jesteście w dobrym miejscu. I dlatego żebyśmy w przyszłości dobrze się rozumiały, chciałabym wyjaśnić tu kilka pojęć. Nie są to może oficjalne definicje, a bardziej moje interpretacje czasem bardzo dyskretnych różnic między terminologią z tej samej działki.

Zacznijmy od najpopularniejszej przeciwzmarszczkowości. Jeśli ja określam produkt czy zabieg jako przeciwzmarszczkowy, to rozumiem, że powoduje on znikanie (ewentualnie zmniejszanie się) zmarszczek. O tym, że mamy ich wiele typów i niektóre z nich faktycznie możemy próbować zwalczać już po fakcie pisałam w artykule o {widocznych oznakach starzenia}.

Umówmy się jednak, że skoro sam krem nawilżający powoduje jedynie zniknięcie fine lines, to nazwanie go kremem przeciwzmarszczkowym to… trochę dużo. Oczywiście granice między pojęciami często są bardzo rozmyte i ja mogę powiedzieć Wam jedynie, że na mój własny użytek od kremu wymagam co najmniej czegoś ponad nawilżanie by określić go przeciwzmarszczkowym.

Tutaj muszę koniecznie podkreślić, że producenci kosmetyków na opakowaniach piszą co chcą. Producent mojego niegdyś ulubionego {kremu nawilżającego do twarzy} sprzedawał go jako krem 60+ i miał czelność wciskać nam, że kosmetyk ów poprawi owal twarzy, zreaktywuje niektóre jej geny oraz wypełni nawet głębokie zmarszczki za pomocą zwykłego kwasu hialuronowego wrzuconego w połowie składu.

Z tego powodu proszę Was, żebyście tutaj opisanej terminologii nie stosowały wybierając krem do cery dojrzałej w drogerii! Na oko 90% z nich opisane jest jako przeciwzmarszczkowe, a z nich… jakieś 90% nie ma w składzie NIC co dałoby choć cień szansy na zniknięcie czegokolwiek poza zmarszczkami z odwodnienia skóry.

Zupełnie inną grupą będą kosmetyki czy zabiegi przeciwstarzeniowe. W moim słowniku to określenie oznacza jedno: profilaktykę starzenia (prewencję, zapobieganie). Stosując pielęgnację przeciwstarzeniową chcemy spowalniać pojawianie się na skórze typowych oznak starzenia: zmarszczek, przebarwień, migracji… Jak w każdej innej dziedzinie medycyny, tak i tutaj lepiej jest zapobiegać niż leczyć :) I to jest właśnie moje obecne podejście.

Co z anti-aging? Tu sprawa robi się nieco bardziej złożona. Mamy tu bowiem dwie kwestie do omówienia.

Na samo „anti-aging” składają się dwa podejścia. Jedno bardziej konserwatywne, bardziej medyczne, oparte na twardych dowodach, ale za to ze skromniejszym celem: najczęściej dożycie około stu lat (lub długowieczność, ang. longevity) w jak najlepszym zdrowiu, bez typowych chorób wieku starczego. To podejście to biogerontologia oraz age management medicine.

Wspominając o nich muszę przytoczyć też dwie najważniejsze dziedziny nauki związane ze starzeniem się!

Gerontologia nauka o mechanizmach procesu starzenia się organizmów.

Z kolei geriatria jest gałęzią medycyny zajmującą się chorobami osób w podeszłym wieku.

Z drugiej strony mamy też medycynę anti-aging, często łączoną z medycyną estetyczną. Ta gałąź w wersji skrajnej szacuje potencjalną długość ludzkiego życia nawet na tysiąc lat i pracuje nad osiągnięciem tego przez modyfikacje ludzkiego genomu czy mitochondriów, a w wersji skromniejszej – „jedynie” proponując najróżniejsze kombinacje hormonalnych terapii zastępczych czy ludzkiego hormonu wzrostu.

Oczywiście takie narzędzia jak aktywność fizyczna, dieta (często wraz z suplementami) i ogólna dbałość o zdrowie należą do narzędzi, którymi mogą posługiwać się zwolennicy obu kierunków.

***

Moje zdanie znacie. Mam dwadzieścia sześć lat. Jak przeżyję drugie tyle, będę miała lat pięćdziesiąt dwa. Kto wie, może będę wtedy dopiero w połowie swojej drogi? Jeśli tak, pozostaje mi mieć nadzieję, że w ciągu życia wystarczy mi motywacji na zdrowe nawyki, które będą miały wtedy szansę zaprocentować.

A Wy, czemu dbacie o swoją cerę?

Dajcie znać, a ja obiecuję jutro zajrzeć do czekających na odpowiedź komentarzy... :)

Ania