Weź ogarnij swoją szafę. Nie wszystko na raz, ale… Moja historia.

Nie wiem czy są na ten temat jakieś statystyki, ale z tego co się orientuję – wiele (może nawet większość?) osób zaczyna przygodę z minimalizmem od ubrań. Tak było i w moim przypadku. Chciałam opublikować dzisiaj coś w rodzaju poradnika jak w kilku krokach ogarnąć swoją szafę, ale pomyślałam, że z przyjemnością wrzucę jednak bardziej gawędziarski tekst typu „storytime” i opowiem Wam jak to było u mnie. Nie jestem pewna, czy chronologię zdarzeń odtworzyłam dobrze w stu procentach, ale luźny schemat powinien się zgadzać :) Jesteście ciekawe?

Po co kupować ubrania skoro można nie kupować?

Najogólniej rzecz ujmując, poza nakręcanym poszukiwaniem własnej subkultury okresem dojrzewania, własny styl nie interesował mnie aż do dosłownie dwóch-trzech lat wstecz. Historia mody, trendy, porady dla różnych sylwetek to co innego: te treści pochłaniałam pasjami, podbierając mojej mamie „kobiece” czasopisma odkąd tylko pamiętam! Ale „własny styl” był pojęciem, które w mojej głowie chyba po prostu nie istniało. Oznaczało to dla mnie tyle, że ktoś ubiera się w stylu retro, ktoś w sportowym, a ktoś inny lubi elegancję. Dodam, że w mojej głowie było to bardzo zero-jedynkowe, bez miejsca na łączenie nurtów i bawienie się konwencją.

Najlepszym tego dowodem niech będzie fakt, że kiedy na przełomie gimnazjum i liceum próbowałam ubierać się jak metalówa/punkówa/emo/(wstaw cokolwiek co akurat przeważało na moim 256-megabajtowym odtwarzaczu mp3 :D) efekty były tak przekomiczne, że dziś autentycznie żałuję, że na imprezy rodzinne odpuszczałam go sobie i przez to nie mam zbytnio zdjęć reprezentujących tamte żałosne próby :D

Oczywiście w końcu mi się odwidziało. Proces był płynny, więc ciężko wskazać mi dokładny moment… ale pamiętam, że przez cały pierwszy rok studiów chodziłam jeszcze w glanach ;D Do glanów nosiłam normalne dżinsy-rurki, kolorowe koszule i tak zwane „małe” sweterki, czyli takie krótkie obcisłe kardigany. Jednak na tamte czasy zawartość mojej szafy podsumowałabym tak:

• 5% ubrań, które sobie sama kupiłam;

• 45% ubrań, które na moją prośbę mama wyszperała mi w second-handach;

• 25% ubrań, które mama czy inni członkowie rodziny kupili mi ot, tak (czasem trafiając lepiej, czasem gorzej) najczęściej w standardowych sieciówkach;

• 25% ubrań, które dostałam od jednej z moich babć: były to zarazem ślicznie wykonane przez nią na drutach swetry, jak i totalne koszmarki z SH, których ciężko było mi nie przyjąć.

Za każdą podarowaną mi kiedykolwiek sztukę ubrania zawsze byłam i jestem wdzięczna, bo najważniejsze i tak zawsze będą dla mnie intencje obdarowującego, a te zawsze były tak miłe, że biło to na kilometr <3 Ale mówiąc szczerze, już wtedy czułam, że coś jest nie tak. Co chyba nie jest specjalnie odkrywcze, no ale.

Większości ciuchów nie nosiłam, a pozostałe zakładałam najczęściej ignorując jakieś drobne, acz wkurzające mnie detale. Przez większość czasu marzłam, a dla odmiany (rzadko, ale jednak!) niemiłosiernie się pociłam. Niewiele rzeczy do siebie pasowało, więc ubrania przygotowywałam sobie wieczorem, by przez poranne stanie przed szafą nie spóźnić się na uczelnię – tego nawyku nie pozbyłam się do dziś ;D Wieczorem sprawdzam prognozę pogody, przygotowuję ubrania, pakuję odpowiednią torbę czy plecak, pastuję buty, odkłaczam płaszcz i tak dalej, dzięki czemu rano wstaję na gotowe.

Jak widać, moja przepełniona, za to kompletnie nieużyteczna garderoba była efektem czegoś zupełnie innego niż opisuje się zwykle na blogach minimalistek. Nie traktowałam zakupów jako hobby/rozrywki (nigdy tego nie lubiłam i dalej nie lubię), nie podążałam za trendami, nie dostawałam zaćmienia mózgu podczas wyprzedaży, nie pocieszałam się ubraniami, nie miałam sterty nieodmetkowanych szmatek na dnie szafy… ale rezultat był tak naprawdę tak samo opłakany.

Idealna rada dla każdego!

Czy próbowałam coś z tym zrobić? Oczywiście! W namiętnie wtedy czytanych kolorowych pisemkach wielokrotnie przeczytałam WSPANIAŁĄ radę na odgruzowywanie szafy: weź każdą rzecz do ręki i zadaj sobie pytanie czy miałaś ją na sobie w ciągu ostatnich sześciu lub dwunastu miesięcy. O tym, jak kompletnie bezużyteczna jest to rada już tutaj kiedyś pisałam i właściwie to po prostu przytoczę tu odpowiedni fragment:

Robiąc takie porządki co najmniej dwa razy w roku ciągle krążyłam między stanem „źle” i „bardzo źle”, bo nawet po remanencie miałam całe stosy nielubianych ubrań, które przecież raz czy dwa założyłam na rodzinny obiad albo wychodząc do sklepu.

Takich dobrych rad było oczywiście więcej:

- niezliczone zestawienia ubrań, które MUSIMY mieć (biała koszula, mała czarna, klasyczne dżinsy, …);

- sposoby na przemycanie sezonowych trendów do swojej garderoby;

- w każdym numerze lista najgorętszych obiektów pożądania, bez których moje życie po prostu nie będzie kompletne ;)

I tak dalej, i tak dalej... wiem, że to znacie. Mając głowę wypchaną tymi głupotkami bardzo chybotliwie balansowałam nad przepaścią: z jednej strony regularnie pozbywałam się ogromnych ilości ciuchów, ale z drugiej ciągle coś mi przybywało. Udawało mi się uniknąć rozrośnięcia garderoby poza pewne granice, ale i tak szafa, szafki, półki, pudła i pudełeczka pękały w szwach.

... a jednak przełom.

Za nic nie umiem przypomnieć sobie jak trafiłam na {bloga Joanny Glogazy}. WYDAJE mi się, że było to za sprawą jakiegoś konkursu z rowerem do wygrania: jedna z {szafiarek} której styl wtedy podziwiałam podlinkowała konkursową galerię z innymi blogerkami promującymi piękny miejski rower, a stamtąd trafiłam na blog Asi (wówczas nazywający się jeszcze Styledigger). Zaraz po tym poście Joanna ogłosiła na blogu start Lunaby, następnie oświeciła mnie odnośnie bambusowych przekrętów, a niedługo później przedstawiła czytelnikom Chrupka: po takim combo byłam już kupiona na amen ;)

Nic więc dziwnego, że napisaną przez Asię {książkę „Slow Fashion”} kupiłam w przedsprzedaży, a na spotkaniu autorskim w Galerii Bałtyckiej siedziałam przejęta jak cholera! I ta książka naprawdę zmieniła moje życie. Wiem, że brzmi to strasznie górnolotnie i pompatycznie, ale nie będę tego tonować tylko po to, żeby wyjść na mniej nadętą ;D „Slow Fashion” sprawiło, że pierwszy raz w życiu NAPRAWDĘ ogarnęłam swoją szafę, a to pociągnęło za sobą kolejne zmiany. Zmiany bezpośrednie jak zmiana tematu ubrań ze źródła frustracji w czystą przyjemność, jak i pośrednie: zainteresowanie się optymalizacją innych dziedzin życia. Z wciąż trwającej miłości do slow fashion wyszła krótka fascynacja slow life, która obecnie ustabilizowała się w punkcie, który dla mnie jest po prostu esencjalizmem. Jeśli te wszystkie pojęcia wydają Ci się jednym i tym samym to trochę masz rację, a trochę jej nie masz: zerknij do tekstu, w którym przedstawiam moją interpretację.

{Minimalizm, slow life, esencjalizm, a może hygge?

Dla tych, którzy dążą do prostoty, a nie lubią bieli i cottonballsów...}

Na marginesie dodam, że zupełnym przypadkiem na spotkaniu autorskim spotkałam koleżankę z roku, która z kolei poleciła mi dwa inne wspaniałe blogi: {Simplicite} i {Ubieraj się klasycznie}. Marta, jestem Twoją dłużniczką <3

Wracając do ubrań: „Slow Fashion” opróżniło moją szafę z nienoszonych i nielubianych ubrań, a moją głowę z tych bzdurek, którymi wręcz INDOKTRYNUJE się nas bylebyśmy tylko kupowały więcej.

Książkę przeczytałam zaraz po jej wydaniu latem 2015 roku. Co robiłam od tamtej pory i co sprawiło, że temat na blogu podejmuję dopiero teraz? Z jednej strony, z przyczyn finansowych chyba mało kto może wymienić całą swoją szafę na raz ;) Wobec tego zorganizowałam to sobie tak, by robić to bardzo powolutku.

Moje ogarnięcie szafy od podstaw

Ponieważ jestem STRASZNYM zmarzlakiem, priorytetem było dla mnie szybkie zbudowanie bazy szafy jesienno-zimowej, a dopiero znacznie później zaczęłam przyglądać się ubraniom typowo wiosennym, by wreszcie w tym roku zająć się garderobą letnią. Dotychczas służyło mi za nią kilka ulubionych bokserek i T-shirtów wraz z kilkoma parami starych szortów i dwiema sukienkami na krzyż. W niczym mi to nie przeszkadzało, bo dotąd lato spędzałam albo na praktykach, albo ucząc się do egzaminów, albo pracując, dlatego odłożenie tego na sam koniec przyszło mi z łatwością.

Takie rozłożenie wszystkich zmian w czasie miało jedną bardzo ważną zaletę: w międzyczasie w dalszym ciągu intensywnie się dokształcałam ;) Po lekturze „Slow Fashion” wydawało mi się, że wiem już ABSOLUTNIE wszystko i nigdy w życiu nie popełnię już błędu na zakupach. Oczywiście popełniłam, tylko inne :) Żeby nie szukać daleko: znalazłam w sklepie internetowym idealną koszulę (fason, wzór, 100% jedwab, niedroga)… i chociaż była tylko w rozmiarze na styk, zamówiłam. Oczywiście ledwo w nią wchodzę. Myślicie, że założyłam ją więcej niż dwa razy? Albo że wzięłam się w garść i ją odsprzedałam? He, he. Wisi w szafie, a ja szukam jej odpowiedniczki, która dla odmiany będzie na mnie dobrze leżeć. Wtedy pewnie pozbędę się tego wyrzutu sumienia, który jednak jest jakoś dziwnie drogi mojemu sercu…

Takich błędów nie było dużo, ale kilka na pewno. Gdybym miała możliwość skomponować moją szafę od zera wtedy, te dwa lata temu, byłoby ich NA BANK znacznie, znacznie więcej. Dlatego obecnie poza dopracowywaniem kolejnych związanych z ubieraniem się kategorii, pomalutku koryguję też te małe odchylenia od kursu jakie zaliczyłam po drodze. Na spokojnie, bo większość jest już świetna. A ja mam czas.

Co poza ubraniami?

Teraz, kiedy mam już z grubsza gotowe ubrania na wszystkie cztery sezony, chciałabym uporządkować kolejne kategorie. Wstępnie podzieliłam je następująco:

• obuwie,

• torebki, plecaki i in.

• biżuteria i zegarki,

• dodatki inne (okulary, galanteria…),

• odzież sportowa,

• loungewear (to takie wyrafinowane określenie na „ciuchy po domu” :D),

• bielizna,

• piżamy, szlafroki.

Kolejność jest całkowicie przypadkowa! Mogłam też o czymś zapomnieć, więc niewykluczone, że przy kolejnych wpisach z tej serii klasyfikacja ta zmieni się odrobinę.

Dodatkowo od razu powiem Wam, że właściwie w każdej z tych działek zaczęłam działać już dawno temu: tak naprawdę w niektórych z nich jeszcze przed moją wielką transformacją ;) Ogólną zasadą, którą przyjęłam, było:

Czekaj z zakupami aż zamkniesz temat samych ubrań, ale jeśli musisz kupić coś już teraz: kup najlepsze jakie możesz.

Nie szukałam więc idealnej piżamy, dresu czy torebki, ale jeśli jakaś stara rzecz zniszczyła mi się i wymagała wymiany, kupowałam ją w duchu slow fashion. W związku z tym w kategoriach takich jak buty czy bielizna jestem właściwie już blisko mety i jeśli dopisze mi szczęście, niektóre z tych tematów zamknę na przykład przy okazji Black Friday czy świąt Bożego Narodzenia. Uczucie kiedy na liście odhaczam ostatni obiekt jest ogromnie przyjemne, więc już nie mogę się doczekać i od dawna ciułam piniądz ;)

Co z tym dokształcaniem?

Wspomniałam wcześniej, że ostatnie dwa lata upłynęły mi nie tylko pod znakiem budowania gaderoby jako takiej, ale i zdobywania wiedzy na ten temat. Oczywiście dla każdego dziedziny których zgłębienie jest pożyteczne będą inne: jedną osobę zainteresuje historia mody, drugą współczesne domy mody haute couture, trzecią polskie produkty, a czwartą szycie czy w ogóle rękodzieło.

Dziedzinami, które dla mnie okazały się najważniejsze były: kwestie ekologiczne, etyczny aspekt mody, analiza kolorystyczna, a nawet zatoczenie koła i odkrycie na nowo tematu typów sylwetek, który wcześniej totalnie zanegowałam, a dziś uważam za przydatne narzędzie.

Ubrania ekologiczne...

Skład wybieranych przeze mnie ubrań to obok ich doboru do sylwetki kwestia, która na przestrzeni ostatnich dwóch lat zmieniała się najbardziej. Przed przeczytaniem „Slow Fashion” skład ubrania znaczył dla mnie tyle, co nic. „Wełniany” był dla mnie właściwie każdy sweter, każdy T-shirt z „koszulkowej” dzianiny nazywałam bawełnianym, a o surowcach takich jak tencel czy lyocell nie słyszałam po prostu nigdy. Rozróżniałam za to dzianiny od tkanin – co podobno też jest często mylone, więc tutaj punkt dla mnie, wow, pieseł, Ania taka mądra.

Gdy już opanowałam podstawy rzeczywiście zaczęłam bardzo zwracać uwagę na to, z czego jest kupowana przeze mnie odzież. Myślę, że w ciągu ostatnich dwóch lat przygarnęłam maksymalnie pięć ubrań, które miałyby więcej niż 10% domieszki włókien sztucznych, a i to jest prawdopodobnie mocno na wyrost (zarówno w kwestii liczby tych ciuchów, jak i wielkości domieszki).

Od razu zaznaczę, że robiłam to bez patologicznego przywiązania do tej zasady ;) Kiedy na spotkanie kółka wpadła koleżanka w zabójczo wyglądającej marynarce jakiej od dawna szukałam, po prostu przyjrzałam się w sklepie jak dobrze jest uszyta i mimo „złego” składu (65% poliester, 35% wiskoza) po prostu ją kupiłam. I noszę z przyjemnością.

Tutaj nadmienię, że moim zdaniem umiejętność oceny szwów, kroju czy wykończenia danej sztuki ubrania uważam za znacznie ważniejszą od samego składu surowcowego. Niestety, jest to również umiejętność o wiele, WIELE trudniejsza i bynajmniej nie uważam się w niej nawet za średniozaawansowaną. Ale uczę się na moich błędach i mam nadzieję, że w końcu dojdę to takiej wprawy, która zredukuje ilość nietrafionych pod tym względem zakupów do minimum :)

Teraz wiem już, że są jeszcze dwie rzeczy, którą chciałabym poprawić. Na początku najzwyczajniej w świecie nie byłam ich świadoma, ale nawet gdybym była... prawdopodobnie i tak zostawiłabym ten temat na później, by utrzymać ceny kupowanych przeze mnie ubrań na osiągalnym poziomie. Nie jestem z tego dumna, ale ściemniać też nie będę.

Kwestiami tymi są ekologia i etyczny aspekt przemysłu odzieżowego. Podstawowa wiedza jaką miałam ja i jaką ma pewnie większość konsumentek to: sztuczne tkaniny są szkodliwe dla środowiska, a kupowanie rzeczy „Made in China/Bangladesh/...” nieetyczne. Jest to jednak tylko czubek góry lodowej.

Tak miło, naturalnie i ekologicznie kojarząca się bawełna to niestety również materiał bardzo szkodliwy dla środowiska podczas produkcji. Nie chcę wchodzić w szczegóły w tym tekście, ale jeśli chcecie wiedzieć więcej, posłuchajcie tego, co mówi Radzka albo przeczytajcie omawianą w tym filmie książkę: „Etyka w modzie, CSR w przemyśle odzieżowym”. W skrócie odpowiedzią na ten problem może być promowanie bawełny organicznej i ponieważ kwestie ekologii są dla mnie bardzo ważne, na tym chciałabym się w tej chwili skupić.

… ale czy etyczne?

Jeśli zaś mamy na celu dobro dzieci, które za metaforyczną miskę ryżu szyją w sweat shopach nasze ubrania, sposób uniknięcia tego robi się jeszcze trudniejszy. W skrócie: kraj wymieniony na metkach kupowanej przez nas odzieży to jedynie kraj, w którym przeprowadzono ostatni etap jej produkcji. Może być tak, że naszą marynarkę kroi się i szyje w Chinach w nieludzkich warunkach, po czym wysyłana jest do Polski gdzie przeszywane są do niej guziki. Jej metka głosić będzie... tak, tak. „Made in Poland”. Dla mnie jest to informacja po prostu mrożąca krew w żyłach. Przez dwa lata unikałam ubrań z konkretnymi metkami tylko po to, by dowiedzieć się, że być może nic znaczącego z tego wcale nie wynikło...

Jaka jest odpowiedź na ten problem? Przede wszystkim, szukać przy ubraniach (najłatwiej w sklepach internetowych) adnotacji w rodzaju „sweatshop free”, „w całości zaprojektowane i uszyte w Polsce” (lub, oczywiście, w dowolnym innym kraju o uregulowanej kwestii praw pracowniczych). To rozwiązanie jest jednak pigułką bardzo gorzką do przełknięcia, bo:

- w dalszym ciągu bardzo niewiele marek dzieli się ze swoimi klientami tego rodzaju informacjami;

- te, które to robią, są zwykle NAPRAWDĘ bardzo drogie (jeśli znacie takie w miarę najbardziej osiągalne, to oczywiście koniecznie je tu podsyłajcie);

- możliwe jest, że kierując się tą zasadą wylejemy dziecko z kąpielą i zdyskwalifikujemy marki, które spełniałyby te warunki, a po prostu nie upubliczniają takich danych.

Co zrobić? Moim zdaniem nie ma tutaj dobrej odpowiedzi. Jeśli dla kogoś cena szytego w całości w Europie T-shirtu z organicznej bawełny jest tak wysoka, że miałaby to być na przykład połowa rocznego budżetu na ubrania, to chyba jasne jest, że mało kto zdecyduje się na taki krok i może wtedy lepszą opcją byłoby trzymanie się bawełny organicznej z H&M albo wybór ubrań szytych w etycznych warunkach, ale niekoniecznie z tak wysokiej jakości surowca. Dla osób, dla których obie te kwestie liczą się, są to trudne dylematy na które nie ma chyba idealnego rozwiązania, jeśli chcemy trzymać się ubrań nowych.

Alternatywą są oczywiście ubrania z drugiej ręki i tutaj ponownie ubolewam, że jestem tak beznadziejna w buszowaniu po lumpeksach. Ale wiem też, że wiele osób zaczynających przygodę ze slow fashion to prawdziwe mistrzynie łowów w second-handzie, które do przeładowanej szafy doprowadzają zawalając ją wyszukanymi perełkami, których żal nie wziąć w cenie tak niskiej jak pięć, dziesięć czy dwadzieścia złotych. Te umiejętności warto wykorzystać (lub posiąść) jeśli marki fair trade są poza naszym zasięgiem.

Gruszki, jabłka i klepsydry

Jak wspomniałam, bardzo zmieniało się też moje podejście do dobierania ubrań do własnej sylwetki. Zaczynałam z poziomu wiedzy nabytej przez oglądanie programu „Jak się nie ubierać?” czyli systemu sylwetek według Trinny i Susannah. Założę się, że każda z Was wie o co chodzi, ale wszelki wypadek przypomnę: wśród dwunastu typów sylwetek jeden z nich (klepsydra) jest idealny i każdy inny powinien do niego dążyć. Najczęściej przez mocne ściśnięcie paskiem w talii oraz optyczne dodawanie i ujmowanie sobie tam, gdzie mamy za mało czy za dużo.

Na moim przykładzie (wersja uproszczona!): mam wąskie ramiona i mały biust oraz szerokie biodra, co czyni mnie gruszką. Powinnam ubraniami powiększać górną część ciała (jasne kolory, wzorki, dodatkowe warstwy i tekstury jak na przykład falbanki, bufki czy żaboty), a pomniejszać tę dolną (ciemne, gładkie, proste ubrania).

Oczywiście nie muszę mówić w jak totalnej sprzeczności z ruchem body acceptance stoi podział, według którego jedna sylwetka jest właściwa, a właścicielki wszystkich pozostałych do końca życia powinny swoje kryć i kreować na coś, czym po prostu nie są. Plusem pochłaniania tych emitowanych bodajże na TVN Style programów było opanowanie wiedzy na temat metod tego „pomniejszania” czy „powiększania”, które – mimo iż nie korzystam z nich na co dzień – bywają przydatne i są dobrym punktem wyjścia dla dalszej nauki.

Przez dalszą naukę rozumiem na przykład zupełnie inny system proponowany przez pewnie znaną Wam z YouTube'a Magdalenę Kanoniak, czyli Radzką. Jeśli chcecie się z nim zapoznać możecie kupić jej książkę: {„Radzka radzi: Tobie dobrze w tym!”} i/lub zapoznać się z jej serią poradników „sylwetkowych” na {kanale raaadzka}. W skrócie, Radzka wyróżnia trzy typy sylwetki (oraz trzy dodatkowe podtypy dla osób w rozmiarze powyżej 42), a w poradnikach opowiada o różnych fasonach konkretnych sztuk odzieży na jakie składają się nasze szafy (swetry, spódnice, płaszcze, kostimy kąpielowe...).

Co jest w tym podziale bardzo odświeżające to fakt, że żaden z typów nie jest promowany jako „lepszy”. Oczywiście, jednemu z nich jest trochę łatwiej kupić coś w sklepie, ale każdy można fajnie ubrać. Ja z filmików Magdy nauczyłam się wreszcie takiego myślenia o sylwetce jak o zbiorze poziomych i pionowych linii. Jest to MEGA przydatna umiejętność, bo jeśli mamy dwie identyczne marynarki czy spódnice różniące się od siebie jedynie długością, dobrze jest wiedzieć czemu jedna wygląda na nas świetnie, a druga gorzej. W przeciwieństwie do rad Trinny i Susannah, które na długi okres wbiły mnie w koszule z żabotami (których dziś nienawidzę!), Radzka mało mówi o konkretnej estetyce, a bardziej o proporcjach. I oczywiście, te proporcje możemy olać podobnie jak dążenie do klepsydrowego ideału T&S, ale myślę, że warto mieć o nich chociaż ogólne pojęcie.

Powrotem do chorej ilości typów sylwetki jest trzecia klasyfikacja, do której mam pewien szacunek: mowa o systemie Kibbego. Tutaj podstawowych typów jest dwanaście, a jeśli uwzględnimy dodatkowe cechy mogące w nich występować, to kombinacji może być jeszcze trochę ;) Podstawy tej klasyfikacji wyłożono w książce autorstwa Davida Kibbe w 1987 roku. Oczywiście promowana w niej moda w znacznej większości już {kompletnie się zdezaktualizowała}, ale nie martwcie się: genialnym podręcznikiem tego systemu jest blog Grety Kredki o nazwie {Get The Look}. Przygodę tę polecam zacząć od zrobienia odpowiedniego testu tutaj!, ale w skrócie: David Kibbe postanowił sklasyfikować typy urody (nie tylko sylwetkę ciała, ale i rysy twarzy) pod względem stosunku pierwiastków męskich i żeńskich w nich występujących. Zupełnie inaczej będzie wyglądała „gruszka” według Trinny i Susannah (albo typ A według Radzkiej) niska i o delikatnych rysach twarzy, a inaczej taka długonoga, o twarzy femme fatale. I według Kibbego, ubranie tej pierwszej w garnitur albo tej drugiej w falbankową albo boho sukienkę będzie „gryzło” się z danym typem urody.

Z jednej strony system ten podoba mi się bardzo, bo tam gdzie T&S wcisnęłyby androgyniczną Tildę Swinton w bufki, baskinki i inne budujące kobiecą sylwetkę piórka, Kibbe zachęca do akceptacji i nawet podkreślania swojej nietypowej urody. Z drugiej strony, pamiętajmy: jak każda klasyfikacja, jest to tak naprawdę system ograniczeń. Warto go znać żeby wiedzieć, czemu nasza koleżanka w stylu boho wygląda świetnie, a my wręcz przeciwnie, za to same potrafimy „ograć” kolorowe włosy i komiksowe nadruki jak mało kto. Wspomnę o tym jeszcze w podsumowaniu, ale warto to podkreślić już teraz: każda klasyfikacja to tylko sugestia, narzędzie. Nie regulamin ani kodeks.

Słowo o analizie kolorystycznej

Na sam koniec chciałabym wspomnieć o czymś dla mnie bardzo interesującym i przydatnym, chociaż często spotykam się z opiniami, że „ta cała analiza kolorystyczna to bezsens”. Ponieważ najczęściej są to anonimowe opinie z internetu, nie ma możliwości sprawdzenia czy autorka prawidłowo rozpoznała swój typ i czy faktycznie tak dobrze prezentuje się w kolorach „zakazanych” jak jej się wydaje ;) Oczywiście, jak od każdej reguły, i od tej jest milion wyjątków, a to jest tylko wskazówka... Ale o czym w ogóle mówimy?

Temat podziału urody na cztery pory roku był mi znany już od lat nastoletnich, bo widywałam go nawet w magazynach typu „Dziewczyna” (kto pamięta? :D). Jednak już wtedy za cholerę nie umiałam ustalić swojego, bo z jednej strony zwykle wychodziło mi Lato, ale z drugiej: nigdy nie było to zbyt przekonujące (spełniałam najwięcej warunków tego typu, ale do modelowej przedstawicielki było mi daleko), a po drugie: wiele sugestii pasujących mi kolorów po prostu nie sprawdzało się... Jeśli miałyście podobnie, to dziś powiem Wam dlaczego mogło tak być.

Podstawowych typów kolorystycznych jest dwanaście, a nie cztery: po trzy na każdą porę roku. W zależności od tego czy pasują nam kolory chłodne/ciepłe, jasne/ciemne, czyste/zgaszone możemy określić typ kolorystyczny znacznie dokładniej i tym samym uzyskać o wiele bardziej zindywidualizowaną paletę polecanych barw.

Ja na sam początek polecam po prostu zapoznanie się z tabelkami, które znalazłam na dawno nieaktualizowanym już blogu, o tutaj! Jeśli nie znacie się na terminach związanych z kolorami, bardzo fajnie {objaśniła je ostatnio Maria Młyńska} ze wspomnianego już bloga Ubieraj się Klasycznie. Pamiętajmy też, że najważniejsze są kolory tego, co mamy przy samej twarzy, więc nie ma co spinać się o kolor spodni czy butów, o ile tylko pasują do tego, co nosimy do nich :) No i ponownie, to tylko sugestie. U mnie sprawdzają się praktycznie bez pudła, ale ogólnie jest wiele wyjątków: niektóre tłumaczy się przez pewne dodatkowe podtypy, nad którymi tutaj nie będę się rozwodzić.

Na koniec wspomnę tylko, że profesjonalna analiza kolorystyczna czy według typologii Kibbego istnieje także jako usługa. Nie mam absolutnie żadnego zdania na ten temat, bo po prostu nigdy z takich usług nie korzystałam i nie znam nikogo, kto by korzystał. Sama na pewno nie czuję takiej potrzeby, ale gdybym miała możliwość spróbować tego za darmo to na pewno zrobiłabym to choćby z ciekawości ;) Natomiast początkującym na pewno bardzo polecam samodzielną analizę, choćby po to by zobaczyć czy w ogóle nas to interesuje i czy chcemy zakwestionować pewne stare nawyki według nowopoznanych wskazówek.

***

Dzisiejszy tekst to trochę eksperyment - nawet nie wiecie jaka nerwowa jestem publikując tekst tak bardzo niezwiązany z dotychczasową tematyką bloga! Dajcie znać, czy te tematy w ogóle Was interesują i czy akurat moje ujęcie nie zabiło Waszego zainteresowania nawet, jeśli pojawiło się ono na początku ;) Ja na pewno pisząc go bawiłam się po prostu świetnie.

Pozdrawiam

Ania