Cellulit, rogowacenie okołomieszkowe, zaskórniki, zbędne owłosienie - moje niezawodne sposoby! [KOSMETYCZKI JEJ NIENAWIDZĄ] Poznaj jeden prosty trik!

Co jest ładne, a co jest brzydkie? Odpowiedzi na takie pytania wcale nie są oczywiste. Owszem, istnieją pewne atawistyczne, wynikające z ewolucji popędy, z którymi się rodzimy: większe piersi były przez naszych praprzodków interpretowane jako oznaka płodności czy dobrego stanu zdrowia, więc w dużym uogólnieniu wielu mężczyzn preferuje piersi większe od mniejszych. Nie działa to jednak oczywiście zerojedynkowo, to po prostu pewna tendencja.

Istnieją też tendencje, które są całkowicie nabyte: nie mamy ewolucyjnych powodów by uważać opaloną skórę za atrakcyjną i przez większość istnienia cywilizacji to bladość uważana była za atut. Opaleniznę wylansowała dopiero w latach 20. XX wieku Coco Chanel i obecnie moda ta jest faktycznie dość mocno rozpowszechniona.

Dziś chciałabym opowiedzieć Wam o czterech kosmetycznych problemach, z którymi walczą miliony kobiet na całym świecie, a moim zdaniem... chyba bezzasadnie. Oczywiście nie chcę nikomu mówić czym ma się przejmować lub nie, bo każdy ma prawo wyglądać tak jak chce.

Jednak zanim wydamy tysiące złotych na skomplikowane metody usuwania tego czy owego, warto zajrzeć wgłąb siebie i zastanowić się: czy naszym zdaniem naprawdę tego potrzebujemy czy dałyśmy sobie wmówić, że coś najzupełniej normalnego jest palącym problemem?

Jak się pozbyć cellulitu

Cellulit, zwany potocznie pomarańczową skórką, jest zjawiskiem o wieloczynnikowej etiologii i dotyka 80-90% kobiet po okresie dojrzewania. [1] Zobaczcie jak o cellulicie piszą w kultowym podręczniku dermatologii: „[Cellulit] nie jest chorobą, lecz stanem prawie zupełnie prawidłowym.” [2]

Mało? To zacytuję jeszcze wypowiedź dermatolożki, dr med. Jolanty Maciejewskiej:

Cellulit nie jest chorobą, lecz zjawiskiem niemal normalnym. Młode kobiety mogą uskarżać się na zmiany na skórze i w tkance tłuszczowej na udach i pośladkach. Pierwsze jego objawy pojawiają się w następujących okresach życia: pokwitanie (12%), ciąża (20%), menopauza (25%). [3]

I słuchajcie. Mogłabym tu wrzucić na bloga całą cellulitową serię podobną do tej trądzikowej: omówić po kolei wszystkie przyczyny, omówić holistyczny plan walki z cellulitem przez dietę, kosmetyki, zabiegi i tak dalej i wiem, że statystyki podskoczyłyby mi pod sufit.

Ale jest jedno „ale”: ja osobiście uważam cellulit za rzecz tak normalną, że kompletnie nie istnieje on dla mnie jako problem. Ignoruję go u siebie, u innych kobiet go nie zauważam. A nie, przepraszam: zdarza się, że w wyjątkowej sytuacji zwrócę na niego uwagę, bo akurat wiele z nas uwielbia masochistycznie przypominać rozmówcy to, co uważamy za nasze wady.

Tylko że nawet gdy to nastąpi, jest to dla mnie obserwacja tak neutralna jak nie przymierzając pieprzyk na udzie. Jest? Jest, nie przeczę, nie wypieram go aż tak by uważać, że nie istnieje! Mogłoby go nie być? No mogłoby, domyślnie jak myślę „udo” to wyobrażam sobie udo bez pieprzyka i bez cellulitu :D Ale czy jest to coś dziwnego? Nie, mnóstwo osób ma na udach pieprzyki, a jeszcze więcej ma cellulit. Czy jest to coś brzydkiego? A, to już akurat kwestia norm społecznych, które się zmieniają. Mniej więcej do lat 30. XX wieku cellulit nie był problemem [4], a wręcz był cechą charakterystyczną dla kobiecego ideału piękna:

„Trzy Gracje” Rubensa

Więc im szybciej dotrze do nas, że nagonka na coś, co dotyczy 90% kobiet nie ma sensu tym lepiej. Jeśli raz można było cellulit wylansować jak defekt, to teraz można wylansować go jako element naszej biologii.

Jak zwalczyć rogowacenie okołomieszkowe

Pozostańmy w temacie problemów, które teoretycznie istnieją – pytanie brzmi tylko co definiujemy jako problem.

Prawdopodobnie około połowa z osób czytających ten post cierpi na rogowacenie mieszkowe (zwane też okołomieszkowym). Dotyka ono bowiem 50-80% osób w wieku dojrzewania i do 50% osób dorosłych, częściej dotyczy kobiet niż mężczyzn. [5] Przynajmniej częściowo jest to przypadłość dziedziczna i tak się składa, że ja też ją mam.

Przez bardzo, bardzo długi czas wygląd mojej skóry mnie dobijał: wypróbowałam chyba wszystkie możliwe zalecenia i produkty, które w dawniejszych czasach polecano na pozbycie się „gęsiej skórki”. Spore zmniejszenie nasilenia zaobserwowałam po zmianie gąbki na rękawicę typu kessa i zmianę balsamu do ciała na bardzo konkretny (Balea MED z 15% mocznika), ale absolutnie nie da się ukryć, że rogowacenie mam dosyć spore i widoczne jest szczególnie na moich ultra bladych łydkach ;)

Ale wiecie co? Kompletnie się tym już nie przejmuję. W którymś momencie zauważyłam to, na co podałam Wam tu wyżej statystyki: mnóstwo osób boryka się dokładnie z tym samym. I kiedy wchodzę z tymi osobami w społeczne interakcje to zupełnie mnie to nie rusza, czemu więc miałabym się tym przejmować u siebie? I przede wszystkim: jeśli powiedzmy, leworęczność dotyka 10% osób i nie traktujemy tego jako dziwactwa, to czemu miałabym tak myśleć o wyglądzie skóry który dzielę z połową społeczeństwa?

Znowu cytat z podręcznika: „Rogowacenie mieszkowe jest schorzeniem bardzo rozpowszechnionym, znacznie częściej występuje u młodych kobiet. W niektórych badaniach u prawie 50% młodych kobiet stwierdzano przynajmniej ślad rogowacenia mieszkowego, stąd nasuwa się pytanie, czy w ogóle jest to choroba?” [6]

Więc jasne: rogowacenia mieszkowego wolałabym nie mieć niż mieć ;D Ale jak już mam, to trudno. Nie wyobrażam sobie wrócić do katowania się tłustymi maściami, gąbką Syrena, drogimi kosmetykami. Jeśli komuś wygląd mojej skóry przeszkadza i ocenia mnie przez jego pryzmat to... pozostaje mi tylko współczuć ;P Ja traktuję to tak samo jak cellulit: po prostu jako wariant normy.

Mój plan walki z zaskórnikami

Teraz zmieńmy trochę ton i porozmawiajmy o innym typie wymyślonego problemu: zaskórniki, o ile je mamy, są objawem trądziku i nie należy ich ignorować. Ale wtrąciłam w to zdanie „o ile je mamy”  nie bez przyczyny: zdecydowana większość osób wyolbrzymia swój problem z wągrami.

Nasza skóra naturalnie ma pory, to rzecz oczywista. Czasami te pory są nadmiernie rozszerzone i bywa to traktowane jako defekt na tyle duży, by zaserwować sobie na przykład serię kwasowych zabiegów w gabinecie. Czy słusznie? Moim zdaniem często niekoniecznie, ale nie o tym teraz mówimy.

Nasze pory, poszerzone czy nie, często wypełniają się ciastowatą treścią, którą da się wycisnąć i dla wielu z nas to oznacza, że mamy zapchane pory/wągry/zaskórniki. Tymczasem jak pisałam w tekście o zaburzeniach rogowacenia jako przyczynie trądziku, jest to stan normalny. Oczywiście, pewnie znajdą się wyjątki, których pory będą tak wąziutkie że niemal niewidoczne nawet z bliska! Ale to, że na nosie mamy jakiekolwiek „kropki” nie jest stanem chorobowym czy nawet defektem kosmetycznym.

Jeśli oglądasz swój nos w powiększającym lusterku to na pewno wygląda on przeokropnie. Liczne ciemniejsze punkciki, ewidentnie czymś wypełnione, czasem z maleńkim wzniesieniem ponad powierzchnię nosa. Dramat.

A teraz proszę Cię, obkręć lusterko i spójrz na powierzchnię niepowiększającą.

Potem odsuń się od tego lustra i spójrz na nie z odległości, w jakiej normalnie rozmawiasz z człowiekiem.

Teraz chyba nie jest tak źle, co?

A teraz pomyśl jeszcze o nosach swoich koleżanek. Umiesz w ogóle przywołać je z pamięci? Która ma mniej czy więcej kropek na nosie? No błagam Cię. I uwierz mi, one też nie rozmawiają z Twoim nosem, tylko z Tobą.

Jeśli jeszcze nie jesteś przekonana, zerknij na te dwa zdjęcia tutaj! i tutaj! Nie wykluczam, pewnie mały odsetek z nas wygląda tak jak po prawej: w końcu z jakiegoś powodu czytamy te wszystkie pielęgnacyjne blogi. Jeśli należysz do tej grupy, najlepiej będzie jeśli pójdziesz do dermatologa: lekarz podpowie Ci jakie zastosować leczenie czy zabiegi. Oczywiście warto będzie uzupełnić je pielęgnacją, więc z blogów też nie rezygnuj ;)

Ale idę o zakład, że znaczna większość nosów moich Czytelniczek wygląda tak, jak na zdjęciach po lewej. I może łatwo mi to mówić, bo ja już przeszłam tę trudną drogę od wyciskania, bawienia się w niedziałające plastry, „depilujące” twarz maseczki peel-off do pełnej akceptacji tego, że ludzie mają na nosach pory i nie jestem od tej reguły wyjątkiem, bo niby czemu miałabym być. Ale jeśli mogę dać Ci radę, to byłoby to właśnie to: samoakceptacja.

Najlepsze sposoby na owłosione przedramiona

Na deser zostawiłam temat najbardziej kontrowersyjny: usuwanie owłosienia z ciała. Od razu zacznę z grubej rury: uważam, że nie powinno być żadnego przymusu dotyczącego tego, jak dbamy o swój wygląd, przynajmniej w granicach dbania o higienę.

Mówiąc brutalnie: jeśli nie atakujesz mnie przykrym zapachem, kompletnie nie obchodzi mnie czy depilujesz nogi, pachy czy cokolwiek innego.

Potrafię jednak zrozumieć, że świat nie jest jeszcze gotowy na odpuszczenie kobietom obowiązkowej depilacji przynajmniej nóg i pach, więc na tym się nie skupię – zresztą, sama akurat też to robię, bo tak mi się po prostu podoba.

Ale kompletnie niezrozumiałe jest dla mnie nakładanie presji na usuwanie każdego jednego włoska, który nie wyrasta ze skalpu/brwi/linii rzęs. Aktualny trend jest taki, że jeśli masz włosy w jakimkolwiek widocznym miejscu z wyjątkiem wyżej wymienionych – powinnaś je usunąć albo przynajmniej rozjaśnić, żeby nie raziło swoim widokiem jakże wrażliwych oczu społeczeństwa.

Przeczytajcie sobie list, który niejaka Sandra „napisała” do redakcji portalu Papilot.pl na temat usuwania włosów z przedramion. Jestem praktycznie pewna, że jest to kompletny fake (dziewczyny w sekcji komentarzy zdają się podzielać tę opinię), ale tak ogólnie to bardzo często spotykam się z podobnym podejściem wśród prawdziwych ludzi, w realu.

I teraz, żeby nie było: jeśli u kobiety pojawia się owłosienie o wzorcu męskim (typowe lokalizacje: warga górna, broda, klatka piersiowa, wewnętrzne powierzchnie ud, plecy i brzuch, okolice brodawek sutkowych) to jak najbardziej należy wybrać się z tym do lekarza, bo najprawdopodobniej potrzebujemy diagnostyki i leczenia endokrynologicznego (czyli związanego z hormonami).

Natomiast jeśli mamy zwykły meszek na twarzy*, owłosione przedramiona, czy cokolwiek co nam osobiście nie przeszkadza, uważam że nie powinnyśmy musieć tego owłosienia usuwać. To jest już i tak absolutnie szalone, że kobietę z owłosionymi nogami traktuje się jak widowisko i moja wizja jest taka, że trzeba najpierw zgasić w zarodku tendencje do otoczenia takim samym stygmatem kolejnych obszarów ciała; a potem jak najszybciej zdestygmatyzować te nieszczęsne nogi czy pachy.

* Tak, wiem, że meszek usuwa się też czasem z powodu poprawy trwałości/efektu nałożonego na twarz makijażu. Oczywiście te przypadki wyłączam.

Kończ waść...

Nie wiem, może ja jestem jakaś dziwna, że chciałabym żeby każdy mógł robić ze swoim wyglądem co mu się żywnie podoba i nie musiał liczyć się z tym, że zawsze znajdzie się chór osób, którym to przeszkadza.

Chciałabym podkreślić: jeśli Twoje własne poczucie estetyki jest takie, że nie możesz zaznać szczęścia dopóki masz cellulit, rogowacenie mieszkowe, pory na nosie czy owłosione przedramiona, to nie oceniam Cię i rozumiem, czemu szukasz sposobów na pozbycie się ich. Po prostu tutaj ich nie znajdziesz, ale trzymam za Ciebie kciuki.

Natomiast jeśli masz cień wątpliwości, czy robisz te wszystkie rzeczy dla siebie czy dla zaspokojenia czyichś niezdrowych oczekiwań wobec Ciebie - zawsze możesz wysiąść z tego pociągu i zawsze możesz wsiąść do niego z powrotem. Daj sobie szansę, bądź wobec siebie wyrozumiała i po prostu kochaj swoje ciało.

***

Dzięki za uwagę. Jeśli wpis wzbudził w Was jakieś emocje (także negatywne, jestem na to przygotowana) dajcie znać choćby reakcją na fanpage'u - będę wielce zobowiązana. Do następnego!

Pieprzyć cellulit!

Ania

Źródła:
1. Luebberding S., Krueger N., Sadick N.S.: Cellulite: an evidence-based review. Am J Clin Dermatol. 2015 Aug;16(4):243-256.
2. Braun-Falco O. et al.: Dermatologia. Czelej, 2009. s. 826.
3. Medycyna Praktyczna, [link]
4. Vice, [link]
5. Yosipovitch G., DeVore A., Dawn A.: Obesity and the skin: skin physiology and skin manifestations of obesity. J Am Acad Dermatol. 2007 Jun;56(6):901-16.
6. Braun-Falco O. et al.: Dermatologia. Czelej, 2009. s. 692.